Pada suatu hari, selepas mesyuarat, saya ke tempat letak kereta dan meraba-raba poket saya untuk mendapatkan kunci kereta saya. Tiada dalam poket saya! Tiada dalam beg bimbit saya! Aah.. sudah.
Saya bergegas kembali ke bilik mesyuarat untuk mencarinya, tetapi tidak ditemui…
Tiba-tiba, saya teringat bahawa saya mesti dah tinggalkan kunci saya di dalam kereta. Suami saya telah berpesan berkali-kali supaya berhati-hati agar tidak meninggalkan kunci saya di pintu kereta ... Saya segera bergegas ke tempat letak kereta, tetapi perkara yang mengerikan berlaku: kereta itu hilang!
Saya segera menghubungi polis dan memberitahu mereka di mana saya berada, warna kereta, nombor plat, tempat saya meletakkan kereta...dll. Akhirnya, saya mengaku cuai dan tertinggal kunci di dalam kereta...
Kemudian, saya dengan berat hati menelefon suami saya dan memberitahunya: Saya meninggalkan kunci saya di dalam kereta, dan kereta itu telah dicuri!
Suami senyap agak lama ... Saya fikir panggilan telah diputuskan. Kemudian, saya mendengar suara marahnya: "Bodoh!" dia menjerit, "Saya yang memandu awak ke sana tadi!"
Kini, giliran saya pula untuk diam.. Saya malu, tetapi saya juga sangat gembira kerana kereta itu tidak hilang. Saya berkata: "Baiklah, sila datang dan jemput saya!"
Dia menjerit lagi: "Boleh.. boleh! Tetapi awak perlu meyakinkan polis bahawa saya bukan pencuri dan tidak mencuri kereta awak. Saya kena tahan di balai sekarang! Macam mana saya nak ambil awak?"
Ini ialah novel mikro yang memenangi anugerah "Tanda-Tanda Penuaan" pada Mac 2023. Tolong jangan hanya ketawa diam-diam sendirian, majukan kepada saudara dan rakan anda, dan kongsikannya dengan rakan kumpulan!
Kita dah tua..