t atau tidak untuk ekonomi sesebuah negara.Bagi yang masih tidak begitu memahami maksud KDNK (singakatan piawaian bagi ‘Keluaran Dalam Kasar Negara’), ia bermaksud jumlah nilai pasaran keseluruhan barangan dan perkhidmatan terakhir yang dikeluarkan dalam sesebuah negara pada masa tertentu (lazimnya dalam tahun kalendar).Ia juga mengambil kira jumlah nilai yang dicampur pada setiap peringkat pengeluaran untuk barangan dan perkhidmatan terakhir yang dihasilkan dalam sesebuah negara pada masa tertentu, dan diberi dalam nilai wang.
Maka dari segi hutang negara ini, analogi atau pengibaratan paling mudah dalam skala lebih kecil ialah: jika anda adalah sebuah kerajaan dan pendapatan anda katakan RM1,000 sebulan maka jumlah hutang anda ialah RM530.
Itu sebenarnya tidak menjadi masalah besar. Lagipun sebagai seorang rakyat biasa Malaysia, kita sudah lali hidup dalam nisbah pendapatan kepada hutang yang jauh lebih besar. Malah jika dikira hutang membeli rumah (pada kadar tinggi disebabkan kegagalan kerajaan mengawal mekanisme harga atau peregulasian lemah), hutang kereta (kerana struktur cukai menyebabkan harga kereta persendirian antara tertinggi di dunia), hutang kad kredit (kerana gaji yang tak pernah cukup untuk kehidupan seharian) dan hutang peribadi (kerana dalam keadaan terdesak kita tidak ada pilihan), maka hutang kita jauh melebihi keluaran dalam kasar kita.
Malangnya, kerajaan BN tidak melihat ini sebagai satu masalah kronik kepada rakyat. Sebaliknya beban hutang ini ditokok pula dengan penarikan semula pelbagai subsidi, pengenalan pelbagai cukai konsumer baru sebagai tambahan cukai yang sedia ada dan telah dinaikkan berulang kali, harga barangan utama pengguna yang terus naik dan bak kata orang ungkapan Inggeris, "last but not least", nilai ringgit yang susut lebih cepat berbanding mata wang utama dunia.
Malah kerajaan BN tidak pernah merasa susah hati tentang prestasi ekonomi negara sekalipun. Kepada minda pemimpin BN hatta Perdana Menteri dan Menteri Kewangan sekalipun, wang tunai tidak ada masalah dan boleh turun dari langit pada bila-bila masa. Setiap Menteri Kewangan bermula daripada Tun Dr Mahathir Mohamad, adalah Perdana Menteri Malaysia dan mereka seakan-akan mahu menunjukkan tidak ada lagi negara yang kaya di seantero dunia ini melainkan Persekutuan Malaysia di bawah pemerintahan kerajaan BN.
Hujung minggu lalu dunia kita menyaksikan Perlumbaan Lumba Kereta Formula 1 Petronas di Litar Sepang dengan tiga buah pasukan di taja oleh Malaysia (sesuatu yang belum pernah dilakukan oleh mana-mana negara di dunia ini, walaupun bagi negara yang paling gila sukan ini).
Petronas, menerusi kerajaan BN, merasakan lebih baik, lebih bermanfaat, dan lebih dilihat sebagai melangsaikan tanggungjawab sosial terhadap rakyat Malaysia menganjurkan siri perlumbaan tersebut di negara ini dan sekali gus menaja sebuah pasukan Formula 1 daripada membayar royalti bagi membantu rakyat dan negeri Kelantan. Proton Holdings Berhad yang semakin terkenal dengan kerugian RM3.4 bilion pula merasakan tidak mengapa menaja sebuah pasukan lagi. Begitu juga pemilik bersama baru MAS yang juga mempunyai pasukan lumbanya dalam siri kejohanan sukan tersebut musim ini.
Itu hanya satu contoh. Banyak lagi contoh lain di mana kerajaan berlagak kaya. Contoh terbaru ialah pelupusan hutang RM589 juta usahawan Tajuddin Ramli kepada Pengurusan Danaharta Sdn Bhd.
Sebelum ini ialah pemberian BR1M yang dikatakan menelan wang pembayar cukai sebanyak hampir RM100 juta. Sudah tentu jumlah ini belum lagi termasuk peruntukan payun terjun dan pemberian khas Pengerusi BN (atas kapasiti Perdana Menteri) meluluskan projek itu dan ini kepada pelbagai pihak dalam setiap lawatan prapilihan raya umum beliau.
Justeru, tidak hairanlah apabila seorang ahli Parlimen BN dari negeri Perak dengan megah dan angkuh bangkit dalam Dewan Rakyat lalu menyanggah mengapa rakyat Malaysia harus bimbang dengan nisbah hutang negara kepada KDNK pada kadar yang akan kini. Dan seorang Timbalan Menteri pula mengeluarkan kenyataan berhubung perihal hutang negara ini dalam nada seolah-olah, “dont worry, it is just a debt...”
Tentu sekalilah mereka tidak perlu bimbang apa-apa kerana akhirnya bukan mereka yang terpaksa membayar hutang ini melainkan rakyatlah yang akan dibebankan dengan pelbagai cukai, penarikan subsidi dan macammacam lagi.
Seorang felo terkemuka di Institut Penyelidikan Ekonomi Malaysia, Mohd Arif Abdul Kareem tidak lama dulu mengatakan pendapatan negara adalah terlalu perlahan bagi memadankan dengan kelajuan kerajaan meminjam wang. Menurutnya memang benar saiz hutang negara berbanding KDNK bukanlah sesuatu yang bermasalah, tetapi masalahnya kelembapan pertumbuhan ekonomi dalam tahun-tahun terakhir inilah yang dibimbangkan.
Penjelasan Mohd Arif tentulah ada asasnya. Nisbah hutang negara kepada KDNK melonjak daripada 41.4% pada 2008 kepada 53.1% pada 2010 sementara hutang kerajaan meningkat daripada 14.6% pada 2008 kepada 18.3% pada 2009 yang mana terlalu jauh mengatasi pertubuhan ekonomi.
“Jika tidak ada sesuatu dilakukan untuk menterbalikkan trend dalam perbelanjaan dan penghasilan kerajaan,ekstrapolasi menunjukkan hutang negara akan meletup kepada 100% dari KDNK pada tahun 2019 kelak,” kata Mohd Arif.
Melihatkan cara urus-tadbir ekonomi dan kewangan kerajaan BN yang begitu berlagak, terutama sejak awal 1980-an, apa yang dikatakan oleh felo tersebut tidak mustahil akan berlaku. Malaysia di bawah BN adalah sebuah negara yang serba boleh – justeru Malaysia Boleh.
Nampaknya sekira Pakatan Rakyat berjaya ke Putrajaya sekalipun selepas PRU13, kita sama-sama sudah boleh menggunakan peribahasa Melayu moden - harimau mati meninggalkan belang, gajah mati meninggalkan tulang dan BN mati meninggalkan hutang
Tiada ulasan:
Catat Ulasan