Sukakan

FILEMMan of Steel kini ditayang di pawagam. Filem adiwira bikinan Hollywood itu adalah versi Superman terkini. Sebelum ini terdapat berpuluh-puluh versi Superman yang diaksikan oleh beberapa orang pelakon iaitu Kirk Alyn, George Reeves, Dean Cain, Brandon Routh, Tom Welling,  Christopher Reeves dan yang terkini, Henry Cavill.

Filem ini dikatakan lebih banyak memaparkan babak keganasan. Malah, lebih banyak kemusnahan daripada filem Iron Man 3 dan juga Transformers 3. Tentu sekali ia memaparkan lebih banyak adegan kehancurkan daripada filem-filem adiwira Amerika yang lain seperti The Avengers, Thor, Fantastic Four, The Flash, Captain America dan tidak ketinggalan siri The Batman.

Hollywood semakin suka memaparkan keganasan. Siri Superman bukan lagi kisah hero yang menyembunyikan identiti sebagai wartawan, bercinta dengan rakan setugas; Lois Lane, menyelamatkan penumpang keretapi daripada berlanggar dengan menggunakan cahaya laser di mata yang mencairkan besi atau menyelamatkan dunia daripada makhluk asing tanpa membinasakan apa sahaja di sekelilingnya.

Superman pada hari ini melakukan kesemuanya dengan menghancurkan apa sahaja untuk keamanan dunia meskipun dalam proses itu, bumi dirosakkan. Tindakan matlamat yang menghalalkan cara ini adalah pendekatan menyelesaikan masalah anutan Amerika. Justeru itu, sama ada secara simbolik mahupun bawah sedar warga Hollywoodnya, maka itulah yang dipaparkan tanpa rasa bersalah.

Betapa pun, tindakan mengeksport keganasan melalui filem sudah mendarahdaging di kalangan pembikin filem di Amerika. Saya percaya, kajian psiko-grafik pihak pemasaran Hollywood menunjukkan bahawa para peminat filem seluruh dunia sukakan keganasan. Kerana itu, tidak hairanlah jika cerita lukisan DC Comics dan Marvel Comics yang boleh dibaca oleh sesiapa sahaja terutamanya kanak-kanak kini sudah tidak semestinya selamat untuk ditonton oleh kanak-kanak.

Malah, keseronokan Hollywood mengganaskan filem-filem dongeng yang dahulunya dipaparkan dalam bentuk kartun Walt Disney, penuh dengan aksi melucukan dengan lagu-lagu yang membuai jiwa kanak-kanak kini sudah tidak lagi begitu. Lihat sahaja trend mereka menggarap versi baharu filem-filem dongeng.

Filem kartun Hensel and Gretel(2011), sebuah kisah dongeng dua orang kanak-kanak yang diperangkap nenek kebayan di dalam rumah yang diperbuat daripada gula-gula dan cokelat kini sudah bertukar kepadaHensel and Gretel(2013), kisah dua beradik di usia 20an yang membunuh sekumpulan nenek kebayan menggunakan mesingun!

Pelbagai versi terkini filem-filem Snow White(2012), Snow White and The Huntsman(2012) dan Alice in Wonderland(2010) banyak sekali memaparkan keganasan berbanding dengan filem-filem Snow White(filem kartun terbitan 1993) dan Alice in Wonderland(versi-versi kartun terbitan 1951 & 1981). FilemLittle Red Riding Hood(2011) lebih ganas daripada animasi The Little Red Riding Hood yang terbit pada tahun yang sama. Pendek kata, versi mutakhir akan dipersembahkan dengan ramuan keganasan.  

Ganas sudah menjadi suatu kebiasaan. Kita, yang dibiasakan dengan adegan sebegitu dalam filem hingga tidak gentar lagi menonton keganasan di dunia realiti. Dalam laman sosial Facebook mahupun di dalamYouTube, ramai sekali mereka yang mempunyai akaun, memuatnaik insiden-insiden buli, rompakan, pergaduhan malah peristiwa tragis rogol untuk tatapan umum.

Dan, jumlah mereka yang share atau menontonnya boleh mencapai ke angka hingga ratusan ribu. Ini menandakan jumlah mereka yang menyukai paparan mengenai keganasan amat ramai. Memang keganasan itu berpunca daripada rasa kekecewaan, pengalaman keganasan di rumah atau di kawasan sekeliling. Makanan, minuman, pergaulan dengan mereka yang kasar dan penuh provokasi juga akan meningkatkan tindakan agresif.

Namun, bila kita lihat di sekeliling, suasana yang boleh menimbulkan keganasan itu hampir tiada. Pergilah di kompleks membeli-belah atau tempat awam yang lain dan perhatikan gelagat orang ramai hingga sejam ~ kita tidak dapat lihat keganasan di situ. Tetapi, pergilah menonton di pawagam, menatap televisyen mahupun komputer ~ segala bentuk keceluparan, provokasi dan kebiadapan dapat kita tatap. Malah, mungkin ada di antara kita yang tumpang semangkuk.

Jika selama ini anak Malaysia yang sopan santun dikatakan boleh berubah menjadi ganas tatkala berada di belakang stereng, kini anak Malaysia yang penuh beradab itu juga akan berubah menjadi ganas bila duduk di hadapan televisyen dan komputer. Dan, menonton keganasan sambil mengunyah bertih jagung di pawagam juga punyai ciri mereka yang sukakan keganasan.